การถ่ายภาพในเกาหลี

เพลิดเพลินกับอิสระของภาษาภาพ คุณสมบัติพิเศษ 1 การนำเข้าศิลปะที่ยอดเยี่ยมสำหรับทุกคน การถ่ายภาพมาถึงเกาหลีในปลายศตวรรษที่ 19

ซึ่งกระตุ้นทั้งความสงสัยและความกลัว เทคโนโลยีใหม่นี้เกิดขึ้นพร้อมกับความก้าวหน้าทางเศรษฐกิจ ทำให้ชีวิตทางวัฒนธรรมของประเทศสมบูรณ์ยิ่งขึ้น และกระตุ้นการพัฒนาอุตสาหกรรมที่เกี่ยวข้องในที่สุด ทุกวันนี้ แทบทุกคนเป็นช่างภาพและการถ่ายภาพเป็นกิจกรรมที่พบเห็นได้ทั่วไป เด็กรุ่นใหม่คุ้นเคยกับการสร้างภาพมากกว่าการเขียนแม้ว่าความทรงจำจะเลือนหายไปตามกาลเวลา แต่รูปถ่ายยังคงไม่บุบสลายและพาเราย้อนเวลากลับไป นั่นเป็นเหตุผลที่ผู้คนชอบพูดว่า

“สิ่งที่เหลืออยู่คือภาพถ่าย” ความปรารถนาของมนุษย์ที่จะทิ้งทรัพย์สมบัติไว้ข้างหลัง สร้างชื่อเสียงให้กับโลก และถูกจดจำด้วยความรัก ซึ่งสอดคล้องกับลักษณะของภาพถ่าย อย่างไรก็ตาม เมื่อหนึ่งร้อยปีก่อน เมื่อภาพถ่ายเข้ามาในเกาหลีเป็นครั้งแรก ผู้คนไม่ได้ชื่นชอบภาพถ่ายเหล่านี้มากเท่ากับที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน

การมาถึงนี้เกิดขึ้นในช่วงปลายราชวงศ์โชซอน เมื่อมีเพียงไม่กี่คนในประเทศ เช่น มิชชันนารีต่างชาติ ที่เป็นเจ้าของกล้องถ่ายรูป

ส่วนใหญ่แล้ว การพบกล้องครั้งแรกของพวกเขาคือชาวต่างชาติที่จู่ๆ ก็ชี้เลนส์ของกล่องดำลึกลับมาที่พวกเขา มันเป็นสิ่งที่ต้องกลัว ความคิดที่ว่ารูปร่างหน้าตาของคนๆ หนึ่งถูกจับและถูกแช่แข็งในห้วงเวลานั้นช่างน่ากลัวและเป็นลางร้าย มีข่าวลือแพร่สะพัดว่า “การถ่ายภาพของคุณจะทำให้คุณสูญเสียจิตวิญญาณไป”

ในทางกลับกัน สำหรับชนชั้นสูงที่ร่ำรวย รูปถ่ายคือของขวัญแห่งอารยธรรมใหม่ที่พวกเขาโชคดีพอที่จะได้ครอบครองก่อนเวลาอันควร การมีภาพบุคคลกลายเป็นสัญลักษณ์ของความมั่งคั่ง เมื่อสตูดิโอถ่ายภาพเชิงพาณิชย์แห่งแรกของเกาหลี

Cheonyeondang (“Natural Studio”) เปิดทำการในปี 1907 ใน Sogong-dong ใจกลางกรุงโซล บุคคลทรงอิทธิพลจากราชสำนัก ผู้มั่งคั่งและชาวต่างชาติต่างตบเท้าเข้าประตู แต่เวลาผ่านไปอีกครึ่งศตวรรษก่อนที่รูปถ่ายจะกลายเป็นกิจวัน

ในช่วงยุคอาณานิคมของญี่ปุ่น (พ.ศ. 2453-2488) กล้องเป็นสินค้าระดับไฮเอนด์ มีราคาสูงพอๆ กับบ้านทั่วไปในกรุงโซล ด้วยเหตุนี้จึงคิดว่าเป็นสมบัติของผู้มั่งคั่งแต่เพียงผู้เดียว จนกระทั่งหลังจากสงครามเกาหลีสิ้นสุดลงในปี พ.ศ. 2496

สตูดิโอถ่ายภาพเชิงพาณิชย์จึงเริ่มปรากฏขึ้น และกล้องก็แพร่หลายในหมู่ช่างภาพมืออาชีพ เช่น ช่างภาพข่าว และมือสมัครเล่นที่ชอบลั่นชัตเตอร์ที่สามารถจ่ายได้ ช่วงเวลานี้เองที่เหตุการณ์ในยุคนั้นจุดประกายให้การถ่ายภาพเฟื่องฟู

ในปี 1957 พิพิธภัณฑ์ศิลปะในพระราชวังคยองบกเป็นเจ้าภาพจัดนิทรรศการท่องเที่ยวนานาชาติ “The Family of Man” มันสร้างความตื่นเต้นดึงดูดผู้เข้าชมประมาณ 300,000 คน จัดแสดงโดย Edward Steichen ซึ่งขณะนั้นเป็นผู้อำนวยการแผนกการถ่ายภาพของพิพิธภัณฑ์ศิลปะสมัยใหม่ (MOMA)

ในนิวยอร์ก นิทรรศการนี้จัดแสดงผลงานกว่า 500 ชิ้นในหัวข้อมนุษยนิยม ซึ่งถ่ายโดยช่างภาพจากทั่วโลก นิทรรศการนี้เปิดโลกทัศน์ของชาวเกาหลีให้รู้จักบทบาทและคุณค่าของการถ่ายภาพในฐานะศิลปะแขนงใหม่ “ทหารที่ส่งไปเวียดนามพูดกับแม่ของเขา สนามบินยออิโด” แรงบันดาลใจจากนิทรรศการ Dong-A Ilbo รายวันของเกาหลีเปิดตัวการแข่งขันภาพถ่าย Dong-A สำหรับบุคคลทั่วไปในปี 2506

และในปีต่อมาหมวดหมู่ภาพถ่ายได้รวมอยู่ในนิทรรศการศิลปะแห่งชาติ ด้วยการจัดนิทรรศการประจำปีที่สนับสนุนโดยรัฐ การรับรู้ทั่วไปเกี่ยวกับการถ่ายภาพจึงค่อย ๆ เริ่มเปลี่ยนไป ในปีเดียวกัน Seorabeol Arts University ได้ก่อตั้งภาควิชาการถ่ายภาพแห่งแรกของเกาหลีในสถาบันการศึกษาระดับอุดมศึกษา การฝึกอบรมช่างภาพมืออาชีพที่แตกต่างจากมือสมัครเล่น ก่อให้เกิดการพัฒนาเชิงคุณภาพและเชิงปริมาณในสาขานี้

 

สนับสนุนโดย    ufabet